De PvdA heeft, in een wanhopige poging om electoraat terug te winnen van andere linkse partijen, aangekondigd om Nederland binnen 10 jaar te willen laten overstappen op een volledig elektrisch wagenpark. Niet alleen is dit plan volstrekt onhaalbaar, het is ook onbetaalbaar en berust op de ergste vorm van het maakbaarheidsideaal: dwang via wetgeving.
Momenteel rijden er zo’n 8 miljoen personenauto’s in Nederland. Die moeten volgens de PvdA bijna allemaal van de weg af. Niet alleen vernietigen we hiermee miljarden euro’s aan kapitaal, de aanschafprijs van elektrische auto’s maakt vervanging ook nog een zaak van tientallen miljarden euro’s. Ongetwijfeld zal de PvdA met subsidieregelingen komen om de autorijder tegemoet te komen, maar dit is het paard achter de wagen spannen. Het geld voor die subsidies moet natuurlijk eerst van de belastingbetaler komen. Hier geldt weer de wijsheid dat we onszelf niet naar rijkdom en welvaart kunnen belasten. De gevolgen hiervan zullen zichtbaar en tastbaar zijn: vlakke groei en afnemende werkgelegenheid. Het antwoord hierop van de PvdA laat zich raden: nog meer belasten om de gevolgen van hun eigen beleid te “compenseren”.
Onderzoek van de ECB heeft aangetoond dat voor iedere procentpunt van het BBP waarmee de primaire belastingdruk omhoog gaat, dit tot wel hetzelfde percentage ten koste gaat van groei van het BBP. Het argument dat dit geld allemaal terug in de economie komt, loopt spaak op de enorme inefficiëntie van de staatsbureaucratie. Het plan van de PvdA zal dus gepaard gaan met de nodige lastenverhoging en daarmee afname van ‘s lands welvaart.
De bevolking van Nederland is daarnaast stukken slimmer en zelfstandiger dan in de hoogtijdagen van de sociaaldemocraten. Innovaties maken het mogelijk dat mensen direct met elkaar kunnen handelen en elkaar kunnen helpen als dat nodig is. De politiek die het even van boven oplegt, levert regressief beleid: een stap terug naar de twintigste eeuw toen in de
achterkamertjes van de Tweede Kamer werd bepaald hoe het er voor de hele samenleving uit moest zien. Dan krijg je eenheidsworst waar niemand mee blij is. Als er een ding in de afgelopen decennia duidelijk moet zijn geworden, is het dat de maakbaarheid van de samenleving een mythe is. Mensen willen in vrijheid leven en willen niet gestuurd worden. Ze willen de keuzes maken die voor hen het beste zijn. Gek genoeg benader je de situatie die voor de samenleving het best is juist wanneer je mensen vrij laat. Je laat mensen met rust, ze krijgen de mogelijkheden om zichzelf tot het uiterste te ontwikkelen, en als het even tegenzit heb je een robuuste maatschappelijk basis om op vrijwillig niveau de medemens te helpen. Noem het Solidariteit 2.0.
Wat Nederland en Europa nodig hebben om over te gaan op een duurzame samenleving is het elimineren van alle subsidies op energieproductie; zowel op fossiele als hernieuwbare. De marktverstoringen die met deze subsidieregelingen gepaard gaan, zorgen ervoor dat consumenten niet over de juiste prijsinformatie beschikken om goede keuzes te maken. Betekent dit dat het langer duurt om af te komen van fossiele brandstoffen? Misschien. Komen we er überhaupt van af? Absoluut: meer voor minder willen is dé drijfveer achter alle menselijke actie.
Alleen door de markt zelf te laten bepalen wanneer de omschakeling plaatsvindt, zal er een economisch optimale omschakeling plaatsvinden. Daarnaast dienen wetten die aansprakelijkheid voor vervuilers beperken, afgeschaft te worden. Enkel door het betalen van schadevergoedingen voor aanwijsbare schade geleden door vervuiling, kunnen de kosten van vervuiling op een efficiënte manier geïnternaliseerd worden. Het internaliseren van deze kosten zullen een prijsprikkel vormen om over te schakelen op schonere technologieën.
Tot slot zijn er uiteraard ook klanten die veel waarde hechten aan groene energie en bereid zijn om daar een hogere prijs voor te betalen. Ook dat is een economische keuze. Als er voldoende mensen zijn die die hogere prijs willen betalen, worden duurdere, nieuwere technieken betaalbaar voor producenten en zullen de kosten vanzelf omlaag gaan. Een ding is zeker: de
doemscenario’s over milieurampspoed die op opeenstapelingen van worstcase-scenario’s berusten, zijn uiterst onwaarschijnlijk.
Mensen die de kans krijgen om vrijwillig hun economische keuzes te maken, zullen gemiddeld genomen de beste keuze maken. Het is dus zaak om nieuwe technologieën goedkoper te maken door belemmeringen voor innovatie weg te nemen; een uitgelezen kans voor innoverende ondernemers om nieuwe markten en mogelijkheden aan te boren. Ondernemers, creatieve denkers, en in vrijwilligheid handelende mensen zullen de wereld redden; niet de politiek en zeker niet een plan dat de potentie heeft om de Nederlandse economie enorme schade toe te brengen.
